Nadciśnienie (nadciśnienie)

Według statystyk 30% dorosłej populacji doświadcza okresów wysokiego ciśnienia krwi i prawie zawsze jest to oznaka niezależnej patologii lub tzw. nadciśnienia pierwotnego. Nasz kraj zajmuje 49. miejsce na świecie pod względem liczby chorych na tę chorobę.

Bez leczenia powikłania nadciśnienia tętniczego występują:

• zawał mięśnia sercowego;
• udar mózgu;
• ostra niewydolność serca;
• kryzys nadciśnieniowy.

Podstępność patologii polega na tym, że w połowie przypadków pacjenci nawet nie podejrzewają, że mają niebezpieczną chorobę, więc nie podejmują żadnych działań, a nadciśnienie zaczyna objawiać się nieprzyjemnymi objawami. Wiele krajów uruchomiło programy profilaktyczne mające na celu zwalczanie patologii. Opracowywane są nowe, bezpieczne leki kontrolujące poziom ciśnienia krwi. Jednocześnie zaledwie 1/3 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym podejmuje odpowiednią terapię i dba o swoje zdrowie.

Lekarze na całym świecie uważają, że w każdym domu musi znajdować się urządzenie do pomiaru ciśnienia krwi wraz z termometrem. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku rodzin, w których krewni cierpieli już na choroby układu krążenia.

Przyczyny nadciśnienia

Obecnie nie ustalono dokładnych przyczyn nadciśnienia tętniczego. Głównym czynnikiem ryzyka jest długotrwały lub silny stres psycho-emocjonalny. Inne przyczyny patologii obejmują:

• nadmierna masa ciała: przy nadwadze każdy kilogram zwiększa ciśnienie krwi o dwa mmHg;
• Siedzący tryb życia;
• jedzenie konserw, wędlin, tłustych potraw, ostrych serów;
• nadmierne używanie soli w gotowaniu;
• częsty stres;
• palenie – szkodliwe substancje zawarte w papierosach przyczyniają się do mechanicznego uszkodzenia ścian tętnic;
• napięty harmonogram pracy;
• spożycie alkoholu;
• bardzo wysoki lub zbyt niski wzrost u mężczyzn;
• zmęczenie fizyczne i nerwowe;
• spożycie białek zwierzęcych, które nie jest ograniczone.

Czynnikami ryzyka są także predyspozycje dziedziczne. Wysokie ciśnienie krwi u krewnych pierwszego stopnia gwarantuje wysokie ryzyko rozwoju choroby.

Warto zwrócić uwagę na wiek, po 35. roku życia mężczyźni mają zwiększone ryzyko zapadnięcia na tę chorobę. U kobiet patologia wiąże się z początkiem menopauzy.

Objawy nadciśnienia

Często nie ma oznak patologii, ale czasami można zaobserwować następujące objawy:

• ból głowy;
• szybkie lub słabe bicie serca;
• zawroty głowy;
• obrzęk powiek, nóg i ramion, obrzęk twarzy;
• upośledzenie pamięci;
• drętwienie palców;
• zaczerwienienie twarzy;
• dreszcze;
• zwiększone pocenie się;
• Lęk;
• napięcie wewnętrzne;
• zmniejszona wydajność;
• drażliwość;
• pojawienie się „muszek" przed oczami.

Wszystkie te objawy nie przeszkadzają pacjentom stale, ale występują tylko przez pewien okres czasu. Na tym polega podstępność choroby, dlatego jeśli pojawią się powyższe objawy, należy zasięgnąć porady lekarza. Jeśli terapia nie zostanie rozpoczęta na czas, z czasem choroba zacznie się rozwijać i może prowadzić do poważnych powikłań. Dlatego ważne jest kontrolowanie ciśnienia krwi. W tym celu istnieje obecnie wiele specjalnych tonometrów, od konwencjonalnych urządzeń mechanicznych po modele w pełni zautomatyzowane. Obsługa tonometrów za pomocą fonendoskopu jest trudniejsza, nie zawsze można rozróżnić dźwięki pulsacji, ale po pewnym treningu i praktyce prawie każdy może się tego nauczyć.

Przed pomiarem ciśnienia krwi nie należy palić, pić alkoholu ani kawy, zaleca się kilka minut odpoczynku. Pomiar przeprowadza się w pozycji siedzącej, mankiet należy założyć nieco powyżej łokcia, gdzie najlepiej wyczuwalne jest tętno. Najczęściej do określania ciśnienia stosuje się aneroid (typ dźwigniowy i nadmuchiwany) oraz urządzenia automatyczne. W warunkach ambulatoryjnych stosuje się urządzenia, które mogą monitorować zmiany ciśnienia w ciągu dnia.

Każdy wiek ma swoje własne standardy ciśnienia krwi:

• 16-20 lat – ciśnienie 100/70 – 120/80;
• do czterdziestu lat norma wynosi 120/70 – 130/80;
• od czterdziestu do sześćdziesięciu – do 135/85;
• Uważa się, że po sześćdziesięciu latach normalne ciśnienie krwi wynosi 140/90.

W przypadku, gdy odczyty przez kilka dni z rzędu przekraczają normę, jest to obowiązkowy powód wizyty u lekarza, nawet jeśli nie występują żadne inne objawy niż dane z urządzenia. Kompetentny lekarz na wczesnym etapie wyda zalecenia dotyczące stylu życia w przypadku nadciśnienia, co pomoże uniknąć powikłań.

Nadciśnienie tętnicze – klasyfikacja

Podczas badania choroby opracowano wiele różnych klasyfikacji z podziałami: według etiologii, wyglądu pacjenta, stabilności i poziomu ciśnienia, przyczyn wzrostu, charakteru przebiegu. Niektóre z nich są nadal stosowane przez lekarzy.

Pierwsza klasyfikacja nadciśnienia dzieliła je na czerwone i blade. Decydującą rolę w tym podziale odegrał wygląd pacjenta. W przypadku bladej odmiany pacjent miał zimne kończyny i niezdrową cerę, co tłumaczy się skurczem naczyń. W przypadku czerwonego nadciśnienia, gdy ciśnienie krwi wzrasta, twarz pacjenta wręcz przeciwnie, staje się czerwona i pokryta plamami.

W praktyce jedną z najważniejszych klasyfikacji jest podział choroby ze względu na pochodzenie. Istnieje forma pierwotna lub zasadnicza, która występuje jako izolowana patologia. Jednocześnie nie ma chorób innych narządów i układów.

Forma wtórna jest objawem patologii narządów biorących udział w regulacji napięcia naczyniowego. Należą do nich nerki, układ hormonalny i nerwowy.

Nie ma jednolitej systematyzacji nadciśnienia, ale z reguły lekarze stosują klasyfikację zalecaną przez Światową Organizację Zdrowia. Charakteryzuje się stopniem wzrostu ciśnienia.

• Nadciśnienie pierwszego stopnia jest postacią łagodną, charakteryzującą się ciśnieniem od 140/90 do 159/99 mmHg.
• Nadciśnienie drugiego stopnia - umiarkowane nadciśnienie, ciśnienie wzrasta do 79/109 mm Hg. Sztuka. Czasami lekarze diagnozują „nadciśnienie 2. stopnia, ryzyko 2", oznacza to, że występuje jeden lub dwa czynniki ryzyka i istnieje możliwość wystąpienia powikłań.
• Nadciśnienie 3. stopnia charakteryzuje się ciężkim przebiegiem, ciśnienie wzrasta do 180/110 mm Hg. Sztuka. a nawet wyżej. Jeśli po badaniu lekarz zdiagnozował „nadciśnienie, stopień 3, ryzyko 4", należy natychmiast rozpocząć leczenie i zwrócić się o pomoc do szpitala. W takim przypadku prawdopodobieństwo powikłań wzrasta do 30%.

Narządy najbardziej podatne na powikłania nadciśnienia tętniczego to:

• mózg – DEP, demencja, udary, utrata pamięci;
• nerki – rozwój przewlekłej niewydolności nerek;
• serce – niewydolność serca, zawał serca, śmierć wieńcowa;
• statki;
• oczy.

Lekarze klasyfikują chorobę w zależności od uszkodzenia powyższych narządów. Etapy nadciśnienia:

• Etap I – funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego nie jest zaburzone, pacjenci zazwyczaj nie skarżą się na swój stan.
• Etap II – powiększenie lewej komory, wzrost ciśnienia krwi. Można zaobserwować miejscowe zwężenie naczyń siatkówki.
• Etap III - pojawiają się oznaki uszkodzenia narządów: przewlekła niewydolność nerek, dusznica bolesna, encefalopatia nadciśnieniowa, zaburzenia, które okulista może wykryć podczas badania dna oka (obrzęk nerwu wzrokowego, krwotoki), tętniak aorty.

Podczas klasyfikacji brane są pod uwagę opcje zwiększania ciśnienia. W tym przypadku wyróżnia się następujące formy:

• rozkurczowe – niższe ciśnienie wzrasta;
• skurczowy – zwiększają się tylko górne wskaźniki;
• skurczowo-rozkurczowy;
• forma labilna - w tym przypadku ciśnienie na krótko wzrasta i wraca do normy bez specjalnych leków.

Istnieją pewne typy nadciśnienia, które nie są uwzględnione w żadnej klasyfikacji. Są to nadciśnienie oporne na leczenie i przełomy nadciśnieniowe.

Nadciśnienie oporne na leczenieto nadciśnienie tętnicze, którego nie można skorygować lekami. Ciśnienie nie spada nawet przy stosowaniu więcej niż trzech leków. Czasami ta postać choroby jest diagnozowana nieprawidłowo, gdy leki są dobierane nieprawidłowo lub nawet diagnoza jest błędna.

Kryzys nadciśnieniowy to stan, w którym ciśnienie krwi wzrasta do poziomu krytycznego. Z tego powodu u pacjenta występują zawroty głowy, silne bóle głowy, upośledzenie krążenia mózgowego i może wystąpić hipertermia mózgu.

Nadciśnienie w czasie ciąży

U zdrowej kobiety ciśnienie krwi powinno utrzymywać się w normalnych granicach przez całą ciążę. Jednak począwszy od 20. tygodnia u niektórych pacjentów może rozwinąć się gestoza, która występuje z powodu skurczu naczyń. Rezultatem jest podwyższone ciśnienie krwi, obrzęk i nudności. W ciężkich przypadkach wysokie ciśnienie krwi grozi udarem, stan ten jest niebezpieczny zarówno dla dziecka, jak i kobiety.

Dlatego ważne jest, aby kobiety w ciąży stale monitorowały swoje ciśnienie krwi. Jeżeli ciśnienie krwi wzrośnie, należy poinformować o tym lekarza, który dobierze odpowiednie leczenie nadciśnienia tętniczego i będzie bezpieczne w tym okresie.

Jeśli zauważysz podobne objawy, natychmiast skonsultuj się z lekarzem. Łatwiej jest zapobiegać chorobie, niż radzić sobie z jej konsekwencjami.

Diagnostyka

W zależności od stopnia i stadium nadciśnienia dobiera się leczenie. Przed rozpoczęciem terapii lekarz z pewnością przepisze badania diagnostyczne, które powinny potwierdzić obecność choroby.

Badania laboratoryjne obejmują: ogólną analizę krwi i moczu, analizę moczu według Nechiporenki, biochemiczne badanie krwi i posiew bakteryjny.

Obowiązkowy program diagnostyczny obejmuje:

• badanie kliniczne;
• pobieranie wywiadu;
• pomiar masy ciała i obwodu talii;
• pomiar ciśnienia krwi w obu ramionach;
• EKG i FCG;
• badanie dna oka.

Leczenie nadciśnienia

Nadciśnienie tętnicze pierwszego stopnia, objawy i leczenie

Nadciśnienie pierwszego stopnia charakteryzuje się okresowym wzrostem ciśnienia, które po pewnym czasie samoistnie powraca do normy. W takim przypadku pacjent może odczuwać ból głowy, zawroty głowy, szum w uszach, a przed oczami mogą migać „plamy". W pierwszym stadium choroby lekarz powie Ci, jak leczyć nadciśnienie bez specjalnych leków. Pacjent musi dostosować swój tryb życia, monitorować swoją wagę, zaprzestać picia alkoholu i palenia, regularnie ćwiczyć, a także dokonać przeglądu swojej diety i starać się unikać stresu i nadmiernego wysiłku fizycznego.

Pomocami leczniczymi są: refleksologia, masaż, fizjoterapia, ziołolecznictwo.

Leki są przepisywane rzadko, jedynie w przypadkach, gdy inne metody leczenia okazały się nieskuteczne i choroba przechodzi do kolejnego etapu rozwoju.

Nadciśnienie 2 stopnie, objawy i leczenie

Z reguły choroba nie rozwija się w krótkim czasie. Minie kilka lat, zanim nadciśnienie osiągnie etap 2. Objawy patologii obejmują:

• mdłości;
• zawroty głowy;
• ból głowy;
• drętwienie palców rąk i nóg;
• zmęczenie;
• kardiopalmus.

W przypadku utrzymującego się wzrostu ciśnienia krwi lekarz przepisuje specjalne leki stosowane w leczeniu nadciśnienia. Należy ich używać w sposób ciągły, niezależnie od wskazań tonometru. Zaleca się przyjmowanie leków moczopędnych, które pomagają usunąć nadmiar płynów z organizmu.

W niektórych przypadkach zostaje podjęta decyzja o przepisaniu inhibitorów ACE, które wpływają na zwężenie naczyń krwionośnych. Mogą nasilać działanie leków moczopędnych, zmniejszając zdolność wytwarzania aldosteronu.

Stosuje się leki zmniejszające lepkość krwi, a także leki obniżające poziom cholesterolu.

Duży wybór leków pozwala na indywidualny dobór terapii dla każdego pacjenta. Jednocześnie nie zapomnij o środkach nielekowych i pomocniczych. Terapia skojarzona daje pozytywne rezultaty.

Nadciśnienie 3 stopnie, objawy i leczenie

Lekarz może zdiagnozować nadciśnienie w stopniu 3, jeśli wystąpi uszkodzenie narządu docelowego. Ponieważ obecnie poziom ciśnienia krwi można z powodzeniem regulować za pomocą leków, mniej uwagi poświęca się wielkości odczytów ciśnienia krwi.

Przyczyną rozwoju tego stopnia choroby jest w większości przypadków późny dostęp do lekarza i brak odpowiedniego leczenia. Nowoczesne możliwości diagnostyczne pozwalają wykryć nawet najdrobniejsze zmiany w funkcjonowaniu układu sercowo-naczyniowego. Często sami pacjenci zaniedbują możliwość wizyty u specjalisty. Przyjmowanie leków (tabletek) na nadciśnienie w niektórych stadiach choroby pomaga osiągnąć poziom normy fizjologicznej, nie ograniczając się do „roboczego ciśnienia krwi". Dzięki temu pacjenci mogą uniknąć trzeciego etapu choroby i znacząco poprawić jakość swojego życia.

Do objawów choroby dołączają się oznaki uszkodzenia narządów. Najczęściej uszkodzenie naczyń krwionośnych i struktur ośrodkowego układu nerwowego diagnozuje się w mózgu. Znacząco wzrasta ryzyko zawału mięśnia sercowego i rozwoju niestabilności hemodynamicznej. Nerki cierpią, pojawiają się problemy związane z uszkodzeniem siatkówki.

Ważne jest, aby zrozumieć, że gdy narządy ulegają uszkodzeniu, powstaje błędne koło. Pojawiające się choroby pogarszają przebieg nadciśnienia tętniczego, które jest trudne w leczeniu.

Podobnie jak w innych przypadkach, leczenie powinno składać się z kilku etapów. Są to dozowana aktywność fizyczna i zajęcia rekreacyjne. Pacjenci muszą przestrzegać harmonogramu pracy i odpoczynku, ustalać zdrową dietę i nie zapominać o terapii lekowej.

Leczenie nadciśnienia tętniczego u osób starszych

Osobną grupę pacjentów wymagającą szczególnego podejścia do leczenia stanowią osoby starsze cierpiące na tę chorobę. Lek obniżający ciśnienie krwi u osób starszych ma swoją własną charakterystykę.

Nie zawsze terapia standardowa jest odpowiednia dla pacjentów po 60. roku życia, nie jest to jednak powód do rezygnacji z leczenia. Tutaj ważne jest, aby indywidualnie wybrać skuteczne leki i nastawić się na pozytywny wynik.

W przypadku, gdy u osób starszych nie występują powikłania, zaleca się rozpoczęcie leczenia tiazydowym lekiem moczopędnym. Ich skuteczność wzrasta wraz z wiekiem pacjenta, dlatego po 55. roku życia leki te są znacznie skuteczniejsze niż we wcześniejszym wieku. Ważne jest, aby pamiętać, że leki moczopędne są przepisywane w małych dawkach, ponieważ ich zwiększenie może powodować wzrost poziomu cholesterolu. W przypadku, gdy u pacjenta występuje niskie stężenie potasu lub sodu, zaleca się stosowanie środków oszczędzających potas.

Jeżeli pacjent z przyczyn obiektywnych nie może przyjmować leków moczopędnych, lekami z wyboru stają się beta-blokery.

W postaci nadciśnienia o niskiej zawartości reniny przepisuje się antagonistów wapnia w celu wspomagania przepływu krwi w mózgu i nerkach. Leki te są również skutecznymi lekami na dusznicę bolesną i mogą zmniejszać ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych.

Blokery receptora angiotensyny II i inhibitory ACE nie są tak skuteczne jak powyższe leki, można je jednak zastosować, gdy inne leki nie przynoszą pożądanego efektu. Rzadko przepisuje się silne leki, ponieważ powodują senność, depresję i niskie ciśnienie krwi nawet w pozycji stojącej.

Udowodniono, że leki skojarzone stosowane w leczeniu nadciśnienia obniżają ciśnienie krwi skuteczniej niż pojedynczy lek w zwiększonej dawce. Dlatego we współczesnej medycynie przepisywane są kombinacje leków:

• leki moczopędne i antagoniści wapnia;
• beta-blokery z lekiem moczopędnym;
• Inhibitor ACE z antagonistą wapnia;
• Inhibitor ACE, lek moczopędny.

Kiedy wystąpi kryzys nadciśnieniowy, pacjent wymaga rehabilitacji. Zwykle problem ten rozwiązuje się w sanatorium. Dla pacjentów zalecane są następujące środki:

• fizjoterapia;
• żywienie dietetyczne;
• kąpiele lecznicze;
• fizjoterapia sprzętowa;
• fitoterapia;
• aromaterapia;
• koktajle tlenowe;
• kursy leczenia uzależnień.

W ramach terapii podtrzymującej pacjentom zaleca się stosowanie elektrosnu, laseroterapii i elektroforezy. Dzięki impulsom elektrycznym spada ciśnienie krwi, a nerki i serce stają się zdrowsze.

Za pomocą kąpieli siarczkowych i dwutlenku węgla poprawia się funkcjonowanie układu odpornościowego i normalizuje się ciśnienie krwi. O wyborze zabiegów decyduje wiek pacjenta i stopień zaawansowania choroby.

Środki ludowe w leczeniu

Leczenie nadciśnienia tętniczego powinno być kompleksowe, obok tradycyjnych form dawkowania można zastosować tradycyjną medycynę, która zawiera wiele skutecznych receptur.

1. Odwar z czerwonej koniczyny. Roślinę parzy się w taki sam sposób jak zwykłą herbatę, następnie spożywa się ją na noc po pół szklanki. Wskazane jest stosowanie wyłącznie świeżego wywaru, ale lek można przechowywać w lodówce do trzech dni.
2. Miód i czosnek. Musisz wziąć pół szklanki miodu, rozgnieść pięć ząbków czosnku i zmielić jedną cytrynę wraz ze skórką. Wszystko dobrze wymieszaj i odstaw na tydzień w ciemne miejsce, po czym kompozycję należy przechowywać w lodówce, w zamkniętym słoiczku (można owinąć ściereczką lub folią). Weź jedną łyżeczkę trzy razy dziennie.
3. Soki warzywne. Szklankę soku z marchwi, czarnej rzodkwi i buraków wymieszaj ze szklanką miodu i sokiem z jednej cytryny. Zażywaj jedną łyżkę stołową trzy razy dziennie przed posiłkami. Czas trwania kursu wynosi półtora miesiąca.
4. Napar z dzikiej róży można pić bez ograniczeń.
5. Posiew. Na patelnię wsypujemy dobrze umyte, nieobrane nasiona słonecznika. Zalać półtora litra zimnej wody i gotować przez około dwie godziny na małym ogniu. Rosół należy przecedzić, następnie pić jedną szklankę w ciągu dnia.
6. Złote wąsy. Ciemnofioletowe kolano drobno posiekać i zalać 0, 5 litra wódki. Pozostawić na dwanaście dni w ciemnym miejscu, co trzy dni delikatnie wstrząsając zawartością. Weź jedną łyżkę deserową na pół godziny przed posiłkiem.
7. Cytryna Wymieszaj 1 szklankę soku z białej cebuli i 1 szklankę miodu i dodaj 50 gramów pokruszonych skórek cytryny. Zamknij szczelnie pojemnik, w którym napar będzie przechowywany i umieść go w ciemnym miejscu. Napar należy przyjmować po jednej łyżeczce po posiłku, dwie do trzech godzin później. Lub zmieszaj łyżkę startej cytryny 1: 1 z posiekaną żurawiną, dodaj pół łyżki świeżej dzikiej róży (można zmielić przez maszynkę do mięsa). Dodaj mieszaninę do jednej szklanki miodu i zażywaj jedną łyżkę stołową rano i wieczorem.
8. Miód. Pięćset gramów miodu majowego zmieszaj z pół litra wódki i podgrzewaj, aż pojawi się piana. W takim przypadku mieszaninę należy stale mieszać. Niech się zaparzy. Do drugiej kompozycji należy zaparzyć w jednym litrze wody szczyptę następujących ziół: rumianek, cudweed, waleriana, rdestowiec, serdecznik. Pozwól bulionowi zaparzyć, następnie odcedź go i wymieszaj z pierwszą mieszanką. Nalewkę odstawić na trzy dni w ciemne miejsce. W pierwszym tygodniu kompozycję przyjmuje się dwa razy dziennie po jednej łyżeczce, w następnym tygodniu po łyżce, aż do wyczerpania się wywaru. Leczenie w ten sposób jest długotrwałe, z przerwami 7–10 dni.

Dieta na nadciśnienie

Prawidłowe i zbilansowane odżywianie przy nadciśnieniu tętniczym jest kluczem do skutecznej walki z chorobą. Warto pamiętać, że każdy dodatkowy kilogram zwiększa wskazania na tonometrze. Głównym zadaniem jest osiągnięcie optymalnej wagi, jeśli nie spełnia ona norm. Aby znormalizować ciśnienie krwi, należy przestrzegać następujących zaleceń.

• Zmniejsz spożycie soli. Ponieważ sód zatrzymuje wodę w organizmie, zwiększa się objętość krążącej krwi, co wpływa na wzrost ciśnienia krwi. Ilość soli wyniesie około 4 gramów. W idealnym przypadku nie ma potrzeby dodawania dodatkowej soli do żywności podczas gotowania.
• Aby znormalizować metabolizm, należy pić wystarczającą ilość płynu, około 1, 5 litra dziennie. Należy preferować czystą wodę, wywar z dzikiej róży, a także „zdrowe" zupy.
• Wyeliminuj ze swojej diety kawę, mocną herbatę i alkohol.
• Ułamkowe posiłki. Ważne jest, aby tak rozłożyć dietę, aby spożywać równe porcje od pięciu do ośmiu razy dziennie.
• Zmniejsz ilość spożywanego mięsa i tłuszczów zwierzęcych. Pacjentom zaleca się wybieranie chudego mięsa - indyka, cielęciny, kurczaka, królika. Najlepiej gotować bez oleju, jeśli mięso wydaje się mdłe, zamiast soli można dodać zioła i sok z cytryny. Wędliny, kiełbasy i masło należy włączać do swojej diety możliwie jak najrzadziej.
• Ważne jest zwiększenie ilości spożywanych warzyw oraz pokarmów bogatych w potas i magnez: zbóż, buraków, marchwi, suszonych moreli, kapusty.
• Zaleca się unikanie spożywania wyrobów cukierniczych zawierających dużą ilość cukru, preferowane są suszone owoce, miód i produkty pełnoziarniste.
• Pacjenci z nadciśnieniem nie powinni pościć. Ścisłe posty i diety są przeciwwskazane.

Niepełnosprawność spowodowana nadciśnieniem

Nadciśnienie tętnicze jest poważną chorobą, a w niektórych przypadkach pacjentów uważa się za niepełnosprawnych. Zwykle podaje się go pacjentom z drugim lub trzecim etapem choroby lub ze stałą progresją.

W przypadku nadciśnienia tętniczego w 1. stopniu lekarska komisja pracy powinna pomóc w zatrudnieniu, gdyż należy unikać zwiększonego stresu, pracy nocnej i pracy związanej z kontaktem z substancjami niebezpiecznymi.

Przy ustalaniu niepełnosprawności specjalna komisja lekarska ocenia upośledzenie, obecność powikłań i historię przełomów nadciśnieniowych. Czasami już w drugim stadium nadciśnienia tętniczego można rozpoznać trzecią grupę.

Niepełnosprawność drugiej grupy mogą uzyskać pacjenci z chorobą nowotworową, w większości przypadków niepracującą.

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym 3. stopnia pierwszą grupę niepełnosprawności można ustalić w przypadku:

• stały postęp;
• ciężka niewydolność serca;
• poważne zaburzenia w funkcjonowaniu narządów;
• pacjent nie jest w stanie o siebie zadbać i ma ograniczone możliwości poruszania się i komunikacji.

Zapobieganie nadciśnieniu

Profilaktyka pierwotna powinna eliminować czynniki ryzyka sprzyjające wystąpieniu nadciśnienia tętniczego:

• utrzymanie prawidłowej masy ciała;
• ograniczenie stosowania soli kuchennej;
• eliminacja złych nawyków - palenie, alkohol;
• staraj się unikać stresu fizycznego i nerwowego;
• zapobieganie braku aktywności fizycznej;
• leczenie chorób przewlekłych.

Profilaktyka wtórna polega na wyborze leków stabilizujących ciśnienie krwi, a także wyborze zestawu środków wspomagających.